گزارش نهمین فوروم آینده پژوهی HR آرنجینک

حالا دیگر همه خیال‌شان راحت بود. حالا افراد مجبور نبودند جایی کار کنند، بلکه مجبور بودند استخدام شوند. مجبور بودند در مصاحبه‌های شغلی شرکت کنند، در آزمون‌های استخدامی، در رقابت برای ورود. حالا دیگر دیوارها رنگ داشت، غذاهایی که در محل کار سِرو می‌شد متنوع بود و عجیب نبود که برای کار بیشتر اضافه‌کاری اختراع شده بود. مالکانِ محترم این‌بار کمی «زیباتر» می‌گفتند که باید چرخ‌دنده‌ها بچرخند و دیگر همه چیز «قرارداد» داشت.

مدیریت منابع انسانی وظیفه پیدا کرد در خانه‌ای از چارت سازمانی مستقر شود و بیشتر از قبل مراقب دارایی «رییس» باشد. آدم‌ها در عصر جدید همان چاپلینِ مبارز بودند که اکنون با ارزش‌هایی که با زیرکی خلق می‌شد امیدوارانه‌تر در تونل دردناک بین چرخ‌دنده‌ها پیچ می‌خوردند، به امید انتهای مسیری که «گفته شده بود» دیگر چرخ‌دنده‌ای ندارد. ارزش‌هایی که گویا صلاح بر آن بود تا بکوشند مفاهیمی چون کرامت انسانی، استقلال نظر، قدرت تصمیم‌گیری، انگیزه‌ی تغییر شرایط، برخورداری از انتخاب، رضایتمندی از زندگی، حریم زندگی شخصی، درکِ اکنون، خلاقیت، امنیت فکری و یک مفهوم دیگر که احتمالا تا الآن در ذهن شما آمده است را کمرنگ کنند تا جایگزین شوند.

واقعیت این بود که توجه به این مفاهیم و توجه به دغدغه‌های رییس در کنار یکدیگر کاری سخت و طاقت‌فرسا بود. واقعیت این بود که بالاخره غبارهای تغییرات می‌نشست و باید فکری می‌شد برای آن‌چه کار بر سر انسان می‌آورد. حالا دیگر مدیریت منابع انسانی متوجه شده بود جانبداری یکطرفه از رییس، یک خطای اساسی است. وقتی «صاحبان» به جایی خلوت در چارت‌های سازمانی هل داده شدند، نیاز به یک مدیر بود. و مدیریت منابع انسانی هم کوشید خودش را از اتاق در بسته خارج کند و از مدیر تا مشتری، به همه، سر بزند.

چرخ‌دنده‌ها می‌توانستند بجای آدم‌ها پذیرای فکر آدم‌ها باشند. خلاقیت انسان می‌توانست از یک اتفاق دردناک یک تجربه‌ی لذتبخش بسازد. همکاری‌ها متفاوت شد و نگاه‌ها به انسانی که قبلا باید خم می‌شد و شاید می‌شکست تغییر کرد. صحبت‌های انگیزشی داشت کار خودش را می‌کرد. قهرمانان امروز نه چاپلین، که کارمندان خوشحالی بودند که کوله‌های رنگی می‌انداختند، در محیط کار می‌توانستند موسیقی مورد علاقه‌شان را گوش کنند، برای ایده‌های برترشان پاداش می‌گرفتند و صاحب فیشی حقوقی شده بودند که در آن‌ها همه چیز شفاف بود. به برخی از کارمندان حتی گفته می‌‎شد «سرمایه‌های انسانی» آنجا هستند.

اما برای آن‌که فریم ماندگار «ناهار بالای آسمانخراش» به همان تاریخ خودش یعنی 1932 وصل شود و دلهره‌اش دست از سر کارمندان امروز بردارد هنوز یک گام اساسی باقی بود. میزانسن از ارتفاع به زمین آمده بود، اما هنوز کار داشت.